Na een succesvol eerste seizoen ging dit weekend het tweede seizoen van De Luizenmoeder van start. De serie is een grote hit, en een populair gespreksonderwerp op het schoolplein. Herkennen we ons nou wel of niet in die uitvergrote werkelijkheid? Soms wel een beetje, kan ik je verklappen. Het fenomeen basisschool is dan ook een bijzondere wereld op zich. Als je kindje voor het eerst naar de basisschool gaat, is dat best wel even wennen. En niet alleen voor je kind. Ik begeef mijzelf inmiddels zo’n 2,5 jaar binnen dit wereldje, tijd voor een eerlijk inkijkje. Speciaal voor nieuwe basisschoolmoeders :).

Even omschakelen

Ging je kindje naar de opvang, dan is de kans groot dat je aan het eind van een dag een gedetailleerd verslag ontving van het wel en wee en alle gezellige knutselactiviteiten die hij had gedaan. Vanaf groep 1 zul je het moeten doen met: ‘Hoe was het op school?’ ‘Weet ik niet meer.’ Ehm, ok. En de juf gaat helaas ook geen 30 terugkoppelingetjes doen na schooltijd.

Ik kreeg na de eerste schooldag wél terugkoppeling van de juf. Namelijk dat hij in de pauze in z’n eentje het plein af was gelopen. Op weg naar huis om daar te gaan middageten. Oh my god. Dat hij moest overblijven had ik hem inderdaad niet zo expliciet verteld (want part of the deal en niet onderhandelbaar). Oeps… Gelukkig bracht een lieve moeder hem terug. Mijn dochter heb ik op haar eerste dag maar wel strikte instructies gegeven.

Later die week kreeg ik bij het ophalen weer terugkoppeling, dat hij van een trap op de stenen vloer was gevallen. Een grote bult op zijn achterhoofd en een stil jongetje. Of hij buiten westen was geweest wist de juf niet, want het gebeurde buiten het lokaal. Na vier jaren op een veilige crèche, was die eerste week dus wel even omschakelen. Gelukkig ging het daarna wel stukken beter :).

Het ritme van de school

Laat ik maar met de deur in huis vallen. De combi van werk en school is niet altijd even makkelijk. Zo hebben de kinderen 12 weken vakantie, en ik maar 4. Blijven toch elk jaar 8 weken creatief invulwerk over. Dan zijn er nog de vrije (studie)dagen, inloophalfuurtjes, 10-minutengesprekken, en voorstellingen (overigens een van de meest ontroerende momenten van het jaar), die je ook met je werkagenda gaat proberen te combineren.

Ook heel belangrijk op school, ouderparticipatie. Want extra handjes zijn altijd handig en voor de kindjes is het super gezellig als hun ouders ook eens komen voorlezen, luizenpluizen of zelfgekweekte champignons komen bakken. Gelukkig zijn er in mijn klassen genoeg enthousiaste helpers, zodat ik niet op woensdagochtend haren hoef te kammen terwijl het kleine broertje schreeuwend alle puzzels uit de kasten trekt. Met drie kinderen komt mijn tijd nog wel :).

Nog meer dingen waar je aan moet denken

Een willekeurige week: via de klassen-app komt het verzoek een pagina te knutselen voor het afscheidsboek van een klasgenootje, per mail de inschrijving voor de rapportbespreking – snel inschrijven anders zijn de goede plekken weg – , uit een tas komt een papiertje voor de logopedist dat ingevuld terug moet, en juf deelt in de kring mee dat de kinderen een euro voor het goede doel mogen meenemen. Als ik ’s ochtends net te laat en half bezweet met alle knutseltjes en papiertjes in de klas sta, en me afvraag wat al die ouders daar nog doen, realiseer ik me dat ik de klassenagenda niet had gecheckt: inloopochtend. Juf kijkt me lachend en half medelijdend aan. Hoe doen al die andere ouders dat toch?

Speelafspraakjes

Met school komen ook de speelafspraakjes. Ik heb vriendinnen die hun kinderen bijna niet zien omdat ze altijd ‘uit’ spelen gaan. Mijn eigen kinderen daarentegen spelen het liefst bij ons thuis. Sommige ouders prijzen de rust die het geeft als zoon of dochter een speelkameraadje heeft, maar rustgevend zou ik het zelf zeker niet altijd noemen. Dat zit ‘m vooral in de combi met het jaloerse broertje/zusje dat ineens niet mee mag doen, en onze eigenwijze dreumes die sowieso niet zo rustgevend is ;). Mijn vriend weet het overigens beter voor zichzelf te organiseren, op zijn papadag willen de kinderen opeens wel naar anderen toe :). Die speelafspraakjes kun je trouwens ook een boek over volschrijven. Een rondje navraag bij vriendinnen leverde al genoeg stof op voor de eerste 100 pagina’s. ‘Kind kijkt met vriendinnetje hele dag tv naast rokende oppas – hoe ga ik daarmee om’ en dat soort hoofdstukken :).

De BSO

Kort gezegd. Kinderen vinden de BSO stom. Althans, dat zeggen ze. Ik verdenk ze ervan dat ze stiekem al die kleine kleuterhoofdjes bij elkaar hebben gestoken en dit hebben bedacht om ons ouders een slecht gevoel te geven. Want als ik ze eerder kom ophalen (weer gezwicht voor hun smeekbede in de ochtend – mama kom je pleaaaaase ons eerder halen?) dan willen ze niet mee omdat ze nog willen spelen. Ik trap er niet meer in :).

De andere ouders

Zo’n school is een hele community waar je deel van gaat uitmaken. Je leert langzaamaan de kinderen en ook hun ouders kennen. Sommigen worden je vrienden, anderen niet. Sommige ouders lijken op je, andere niet. De eerste dag dat mijn dochter naar school ging kreeg ik op mijn werk een appje van de klassenmoeder. Mijn kleine meid stond huilend op het schoolplein tijdens de overblijf en het was zo zielig. De dochter van de klassenmoeder ging gezellig thuis eten. Laat ik zeggen dat mijn collega’s me gelukkig opvingen want wat voelde ik me vervelend. Het was ongetwijfeld goed bedoeld, maar ik had dit zelf toch anders aangepakt :).

Hoera, mijn kind gaat naar school!

Net als in De Luizenmoeder is dit stukje natuurlijk ook wat uitvergroot. Bij school horen vooral ook heel veel positieve kanten – schattige kinderen, ontroerende stukjes, lieve juffen, wat leren ze veel, wat groeien ze hard en wat hebben ze het fijn. Ik heb dit stukje daarom bewust niet ‘help, mijn kind gaat naar school’, maar ‘hoera, mijn kind gaat naar school’ genoemd. Want ook al is het omschakelen en komt er veel nieuws op je af, het is in the end natuurlijk vooral een fijne plek waar je kindjes heel veel leren en misschien wel vrienden voor het leven maken.