Een tijdje geleden deed ik mee aan een columnwedstrijd van de Club van Relaxte Moeders. Helaas geen podiumplaats behaald met mijn stukkie, maar gelukkig kan ik ‘m op mijn eigen blog alsnog publiceren ;-). Dus vandaag eens een heel ander onderwerp dan waar ik normaal over schrijf. Een stukje over mijn #momlife, over een avondje dat anders liep dan gepland. Ik gooi met regelmaat en met veel plezier de RRR’en overboord voor een impulsieve actie met de kids. Daar gaat dit stukje over. Lees je mee?
#makingmemories
Naast de Minionsbroodtrommel van Kasper staan drie lege bekertjes van de koffieautomaat. Ik hang een geeltje op mijn beeldscherm, ‘melk mee!’, in de hoop mijn kolfopbrengst vandaag niet te vergeten. Ik probeer te focussen op het stuk dat af moet, maar mijn blik dwaalt af en verliefd staar ik naar de stralende gezichtjes op mijn theemok. ‘Voor de liefste mama’ staat erop, een verlaat moederdagkadootje dat ik vanmorgen kreeg. De schatten.
Triiiiiiiing, zegt mijn telefoonwekker. Kinderen halen! Sinds ik terug ben van verlof leef ik bij de gratie van wekkertjes, als personal assistant voor mijn slaperige geest. Gauw spring ik op de fiets, de frisse buitenlucht doet me goed. In de berm bloeit het fluitekruid uitbundig. Ik dwaal dromend af naar vorig jaar, toen ik hier fietste met een dikke buik, zeven maanden zwanger van de derde. Toen ik al mijmerend over babynamen over dat heerlijk geurende groene fietspad kachelde in de eerste versnelling. Die tijd komt nooit meer terug en ineens is daar dat tikje weemoed.
Hallo sentimental mom met je hormonen, je kroost wacht! Ik sjees nog snel door de supermarkt, waar ik me voorneem nu echt aan weekboodschappen te gaan doen. Ik app mijn vriendin, ook moeder van drie maar een stuk praktischer type, of ik een dagje met haar mag meelopen. Een soort stage. Gek idee eigenlijk, zo veel opleidingen op mijn cv, maar in het ouderschap doe ik maar wat. Gelukkig doen die andere moeders dat ook. Dat scheelt alweer een slok op een… Wat? Hoorde ik daar borrel? Oh yes please! Als ik het spitsuur overleef heb ik die wel verdiend.
Na een rondje crèche en BSO plant ik de hongerige baby in zijn kinderstoel, zijn vermoeide grote broer en zus achter de iPad. Terwijl ik de Olvarit naar binnen lepel (zelfgemaakte prakjes zijn alleen voor eerste baby’s, toch?) probeer ik te koken, iPads te fixen, ruzies te smoren en billen af te vegen. Peppa pig lacht net iets te hard en ik hoor gejammer over witte pasta. Echt lekker gaat het niet en van mijn zen-modus is weinig meer over. Nog twee uur en ze kunnen naar bed, het lijkt een eeuwigheid. Time for a change.
‘Trek je jas aan jongens, we gaan poffertjes eten!’. Een mengelmoes van verbazing en vreugde verschijnt op de gezichtjes, en even later zit het hele spul in de bakfiets. We racen door de stad, op weg naar het foodfestival waar mijn vriend met zijn band optreedt. Misschien halen we het laatste nummer nog. ‘Is dit wel zo’n slim idee?’, fluistert een stemmetje in mijn achterhoofd, maar mijn impulsiviteit is sterker.
We komen heelhuids aan en ik trakteer mezelf op een biertje. Poffertjes en een enorme regenbooglolly voor de kids en we horen nog net de laatste minuut van het optreden. Ver na bedtijd zijn we terug en vanuit de kinderkamer post ik een selfie op Instagram. Hashtag making memories en een dikke high five smiley voor mezelf, ik heb het maar mooi weer gefixt vandaag.
\\ Vond je deze post leuk en wil je op de hoogte blijven van nieuwe blogs? Volg Mary J. dan op Instagram, Facebook of Twitter
